امروز شبهای روشن ساخته فرزاد موتمن را دیدم، جدا از ضربآهنگ کند فیلم و پایانش بقیه اش بد نبود.
یک عاشقانهء غیر عادی (راستی عاشقانهء عادی هم مگر داریم؟)بود، اما آخرش اگر دختر فیلم انتخاب نمی کرد، اگر این انتخاب به تماشاگر واگذاشته می شد خیلی بهتر می شد.
اما یک حقیقت واضح را که می توانستی در تمام فيلم لمس کنی اینه که آدمی بدون عشق چه قدر تلخ می شود، قیافه دکتر جوان (مهدی احمدی ) وقتی منتظر رویا (هانیه توسلی) بود و فکر می کرد شاید نیاید دوباره همان حالت تلخ اول فیلم (به قول ندا که کنار من نشسته بود ترسناک) تبدیل شد و با دیدن رویا در عرض چند لحظه نه حتی کمتر به موجودی با چشم های امیدوار تبدیل شد. راستی همیشه چشم های آدم همه چیز را معلوم می کند ...