هذیان‌های شبانه
بعد از چند ساعت به طور مداوم مقاله خوندن و تایپ کردن آن قدر خسته‌ام که احساس می‌کنم هیچ هیجانی دیگر وجود نخواهد داشت.
افسردگی گرفتم انگار.
می‌دونم، فردا خوب می‌شم. مشکل از شبه حتما.
دلم می‌خواد یک جوری می‌شد از دست این همه چیزی که باید در موردشان فکر کنم فرار کنم. فقط یک مدت کوتاه...
می‌دانم هفته‌ی دیگر هم می‌آد هرچند که انگار قرنی طول خواهد کشید.
سعی می‌کنم دایم جمله‌ی رویا را تکرار کنم "مهم اینه که تموم بشه" و فکر کنم مهم این نیست که چند بار دیگر استاد عزیز عصبانی بشوند، مهم این نیست که یر جلسه چه سوال‌هایی می‌پرسند فقط مهم اینه که همه چی تموم بشه.
دلم خیال راحت می‌خواد. آن‌قدر راحت که بشینم هری‌پاتر بخونم بی‌وجدان‌دردِ کارهای نکرده