با استادم قراره برای سخنرانی که داره به یک دانشگاه دیگر برویم. قرار می‌گذاریم یک ساعتی در اتاقش باشم که با کسی که از دانشگاه مقصد میاد تا استادم را به محل سخنرانی ببرد به محل سخنرانی برویم. براثر یک سری اتفاقات از جمله دیر آمدن استاد من و بعد کار کوتاهی که بعد از معرفی ما برای انجام دادنش رفت چند دقیقه‌ای تنها می مانیم. کسی که برای راهنمایی آمده یک آقای جاافتاده است که احتمالن اگر بخواید بدون دونستن شغلش حدس بزنید چه کاره است از اولین چیزهایی که به ذهنتون میاد اینه که باید استاد دانشگاه باشه. از من در مورد زمینه کاری می‌پرسد و بعد از ملیتم، می‌گویم ایرانیم، می‌گوید "تا چند سال پیش همه از چین بودن حالا از ایران" حس خوبی نسبت به لحنی که این جمله را می‌گوید ندارم یک جواب بی‌ربط می‌دم "الان هم چینی های زیادی این جا هستند"، می‌گوید "آره، زیادن" بعد می‌پرسد از کدوم شهری؟ می‌گویم تهران. به قیافه‌ش نگاه می‌کنم بهش نمیاد از خاورمیانه باشه، شاید اروپای شرقی. می‌پرسم "ایران را می‌شناسین؟" می‌گوید "نه" با یک مکثی اضافه می‌کند "حتی اگر می‌خواستم هم با گذرنامه اسراییلی که دارم خیلی کار راحتی نیست برام سفر به آن جا" می‌گویم "فکر کنم حتی غیرممکنه" می‌گوید "نه، اگر من یک جاسوس باشم حتمن راهی برای رفتن پیدا می‌کردم" اینجا استادم میاد و به سمت محل سخنرانی می‌رویم. زود می‌رسیم و استادم کاری دارد که می رود آن را انجام بدهد. من سرگرم کار با کامپیوتر می‌شوم و گاهی به راهنما که در حال تنظیم دو تا پروژکتور(؟) درخواستی سخنرانه نظر می دهم و کمکش می کنم تا آن ها را تنظیم کند. در حال خواندن هستم که از کنارم رد می‌شود، دست می‌کند و از جیبش یک نارنگی در میاره و به من می‌ده.

پ.ن. حسام جریانِ نتیجه اخلاقی چیه؟