هذیان

فکر می کنم ارزش دوستی چقدره؟ فکر می کنم اصلن دوستی چیه؟ دوست کیه؟ به کسانی که در زمان های مختلف اسم دوست را برام داشتن فکر می کنم. به رفتارهاشون، به رفتارهام. هستن کسانی که به مرور چیزی بینمون باقی نمونده که بشه گفت دوستیم یا حتی آشنا. پس چرا باید رفتار کسی که فکر می کردم زمانی دوستی ای بین ما هست برام آزاردهنده باشه؟ آیا فقط مرور زمان باید دوستی را از بین ببره؟ خب باید قبول کنم گاهی مجموعه ای از رفتارها دوستی را به چیزی که اسمش دیگه دوستی نیست تبدیل می کنه. باید قبول کنم که می تونن این مجموعه رفتارها در مدت کوتاهی اتفاق بیفتن. همه این ها درست اما من از دست دادن دوستی هام را دوست ندارم، به از دست دادنشون در طول زمان عادت کردم اما به یکباره از دست دادنشون نه. دلم برای زمانی که صرف آن رابطه دوستانه کردم می سوزه. دلم می سوزه که آن آدم همونی که من فکر می کردم نبوده. و بیشتر وقتی می بینم که کسی برای پابرجا موندن دوستی تلاش نمی کنه یا شاید اهمیتی نمی ده دلم برای دیدی که خودم از آن رابطه داشتم می سوزه. دلم دوستی ساده ی ساده ی ساده می خواد.