روز ما

چند هفته پیش یک جلسه ای بودم که یک خانم ایرانی-کانادایی در مورد تحقیقش که تاریخ جنبش زنان در ایرانه برای یک جمع ایرانی صحبت می کرد. در انتهای صحبتش یک تعداد از حاضرین نظر خودشون را گفتن و چند تا از نکته هایی که می گفتن این ها بود:
۱- این که زن های ایرانی یک چیزی بین مدرنیته و سنت می خوان هر جا به نفعشونه سنت، هر جا به نفعشونه مدرنیته
۲- این که با این سرکوب ها مگه چیزی هم از جنبش زنان ایران باقی مونده؟
۳- این که اصلن که چی راه میفتن امضا می گیرن سعی کنن قانون را عوض کنن
۴- این که اصلاح طلبا خیانت کردن به جنبش..
۵- این که...

یک تعداد نسبتن زیادی فقط منفی می گفتن، این که این اوضاع خوب شدنی نیست و اینا. یک نفر به نظر من حرف درستی زد و آن این که مشکل اینه که ما خودمون را با کشورهایی مقایسه می کنیم که عملن نتیجه مقایسه به هیچ دردی نمی خوره(مثلن کشورهای غربی).
من فکر می کنم راهی که شروع شده اگر چه تاریخی صد سالی از شروعش می گذره اما ورودش به جمع های مردم عادی به نوعی با انقلاب ایران ربط مستقیم داره به طور خاص با افزایش تحصیل زنان و این ورود بسیار اهسته صورت گرفته و می گیره. روند جنبش رو به رشد بوده و دلیلی نداره رشد در درازمدت ادامه پیدا نکنه، گیریم که امروز به هر وسیله صداها را خفه کنند اما این درخت ریشه داده. از جا در آوردن ریشه ها اگر غیرممکن نباشه ساده نیست.