Persepolis

این نوشته خورشید خانوم در مورد پرسپولیس را دوست دارم. از این که همه چیز را فقط از یک زاویه نمی بینه، نمی گه اگر داستان زندگی یکی با داستان زندگی من نمی خونه پس یعنی غلوه. این دید را من هم داشتم بعد از دیدن فیلم وقتی برای هندی همراهمون می گفتم که نه این طوری هم نیست، دهه ها را قاطی کرده بودم من نوجوان دهه هفتاد بودم نه شصت، اما دلم نمی خواست این تصویر کشورم باشه. هنوز هم پرسپولیس و سیاهیش اذیتم می کنه اما بعد که به فیلم فکر کردم بیشتر از کلی دیدن ماجرا به عنوان یک ایرانی، فیلم را داستان یک ایرانی دیدم که خوب گفته شده، که با خوانده های من از دهه شصت می خونه و این که طنز داستان را دوست دارم.

خورشید خانوم:
پرسپولیس شاید همه ی قصه ما نباشه، اما قطعا بخشی از قصه ی همه ی ماست. پرسپولیس قصه ایه که باید برعلیه فراموشی خوندش و دیدش، و فکر کرد که چرا اینقدر فکر اینکه "غربی ها" و از ما بهترون ها ببیننش به ما حس بدی می ده. باید فکر کرد چه زخم هایی روی "غرور ملی باشکوه آریایی" ما وارد اومده که از دیدن آینه ای که بخشی از واقعیت های زندگیمون رو بهمون نشون می ده آزرده می شیم و ساتراپی رو متهم می کنیم به تیره و تار نشون دادن فضای ایران.