روزمره

یک مدت که نمی نویسی نوشتنت نمیاد دیگه.

***

اگه مونترال هستین سینما دوپارک یک مدتیه داره فیلم های برنده کن سال های مختلف را نشون می ده، تا ۱۲ ژوین هم ادامه داره. من دیروز پاریس، تگزاس را دیدم داستان مردی که بعد از ۴ سال گمشدن، پیدا می شه و کمی تا قسمتی فراموشی داره. فیلم یک کم طولانی و خسته کننده است اما به دیدنش می ارزه.

***

س.ک.س و شهر را ندیدم هنوز، همین جوری حس خوبی دارم راجع به دیدنش، امیدوارم ضایع نشم. نظرها که خیلی خوب نیست اما خب چون مدل فیلم خیلی دخترونه است نمی شه بهشون اهمیت داد.


***

با مدل زندگی الان من که شب ها معمولن زودتر از ۱۰ خونه نیستم فیلم دیدن خیلی آسون نیست. اما سریال دیدن که معمولن هر قسمتش ۴۵ دقیقه است کاملن در زمانی که بیدارم و کاری ندارم می گنجه .



الان دارم سوپرانوها نگاه می کنم. یک سریال مافیایی که از سال ۹۹ تا ۲۰۰۷ پخش می شده و به نظر خیلی ها یکی از بهترین سریال های ربع قرنه اخیره. داستان تونی سوپرانو که رییس مافیای نیوجرسیه و سردرگمیش بین اتفاق های زندگی عادی و زندگی مافیاییش، آن قدر که دچار حمله های عصبی می شه و مجبوره با یک روان پزشک حرف بزنه.

از کل جریان های سریال که بگذریم خود تونی خیلی موجود بانمکیه، شیطنت بچه گانه ای که گاهی تو کارها و حرف هاش هست خیلی باحاله و در تناقض با شغلی که داره، مثلن یک بار برای ادب کردن همسایه اش خیلی مودبانه ازشون می خواد براش یک بسته را نگه دارن و با یک لبخند موذیانه دور می شه، صحنه بعد همسایه و همسرش را می بینیم که سردرگم می پرسن فکر می کنی توش کوکایینه؟:))

***

اوضاع تز خوب نیست که البته چیز جدیدی نیست اما وسط هفته قبل فهمیدم یکی از فرض هایی که کردم غلطه، احساس وحشتناکی بود، البته خوشبختانه دو سه روزه تونستم درستش کنم و به نظر میاد حتی نتایج بهتر هم شدن. اما هیچ وقت نمی شه مطمین بود، خیلی حس بدیه.

***

دیشب زیر یک بارون شدید مجبور شدم پیاده راه برم، بعدش خوشم اومد. من همیشه از زیر بارون راه رفتن خوشم میومد اما از بارون های دوش مانند مونترال نه. اما دیشب دیدم اگه یه بارونی خوب داشته باشم اونم خوبه:دی همه این ها یعنی این که بارونی-لازم شدم:دی

***

چه قدر طولانی شد، حوصله تون سر رفت؟