این همه بغض. هر عکس، هر یادآوری این روزها ۴ سال پیش، یاد آنها که ایستادند، که هنوز ایستاده اند. آن ها که دیکتاتور از اسمشون هم وحشت داره. هر جمله که یاد آور بی‌ چارگی، به معنی‌ واقعی بی‌ چاره بودن، همه و همه تلنگر میزنند که سرازیر بشه این اشک ها. دائمی شده این بغض لعنتی.